Historia

KOŚCIÓŁ PARAFIALNY ŚW. MICHAŁA ARCHANIOŁA we Wszemirowie, pierwotnie drewniany, wzmiankowany na ok. 1300 r., obecny barokowy wzniesiony w 1780 r., restaurowany w XIX o raz 1972 r. Orientowany, murowany, tynkowany, jednonawowy z węższym , półkoliście zakończonym prezbiterium i wieżą czterokondygnacyjną wtopioną w zachodni szczyt. Do prezbiterium przylegają symetrycznie dwie dobudowane kaplice. Dach nad nawą jest dwuspadowy, nad prezbiterium dwuspadowy przechodzący w półstożkowy, na wieży namiotowy, na kaplicach pulpitowe kryte blachą. Ściany nawy dzielone lizenami, gzymsy wieńczące, w fasadzie i na wieży również międzykondygnacyjne. Okna zamknięte półkoliście, w wieży ze zwornikami i uszakami. Nad wejściem naczółek piaskowcowy, półkolisty z kluczem, w tympanonie ornament spiralny. We wnętrzu sklepienia kolebkowe z lunetami wsparte na pilastrach. Ołtarz główny neobarokowy (lub późnorenesansowy z połowy XVII w. oraz barokowe fragmenty wystroju), drewniany polichromowany, z połowy XIX w., z obrazem olejnym św. Michała Archanioła na płótnie z 1864 r. i barokowymi rzeźbami św. Barbary i św. Alojzego z końca XVIII w. Ołtarze boczne: św. Jadwigi – manierystyczny z połowy XVII w., Matki Boskiej – klasycystyczny, ok. 1800 r. i Ukrzyżowania w kaplicy barokowej z 2 połowy XVII w. Rzeźby drewniane polichromowane barokowe z 2 połowy XVII w.: św. Jan Nepomucen, św. Piotr, św. Paweł, św. Florian, św. Sebastian, św. Jan Ewangelista i Chrystus Zmartwychwstały. Obrazy olejne na płótnie manierystyczne z połowy XVII w. św. Jadwigi przed Jezusem Ukrzyżowanym, chrzest Pana Jezusa, Bóg Ojciec, Ciało Jezusa, Chrystus umywa nogi Apostołom i dwa św. Hieronima barokowe z 2 połowy XVII w. Ambona manierystyczna z drewna polichromowanego. Krzyż ołtarzowy metalowy, barokowy z końca XVII w. W oknach kaplicy południowej witraże z XIX w. Przed kościołem stoi krzyż misyjny, drewniany o zaokrąglonych ramionach, na ramionach  poziomy napis „Nie grzesz więcej” na dole: 1961 r. i 1980 r. Zachowany mur wokół dawnego cmentarza z końca XVIII w., z cegły, tynkowany na zewnątrz, od wewnątrz ślepe arkady. Brama i furta zamknięte półkoliście z tynkowanymi obsadzkami. Nad bramą wnęka, w zwieńczeniu żelazny krzyż. Skrzydła metalowe z XIX w. Kościół ma bardzo bogato udokumentowaną historię kościoła oraz mieszkańców. Na placu przed kościołem i plebanią stoi pomnik ku czci mieszkańców wsi poległych w I wojnie światowej. Pomnik piaskowcowy, na trzystopniowej podstawie, cokół w kształcie trapezu, na nim obelisk w kształcie wydłużonego prostokąta, zwężający się ku górze, ze ściętymi narożnikami, wsparty w narożach na kulach, zwieńczony kutym krzyżem z aureolą i ramionami ozdobnie zakończonymi.

 

859

 

kopia_112

 

KOŚCIÓŁ ŚW. PIOTRA I PAWŁA W PAWŁOWIE TRZEBNICKIM – W średniowieczu istniała w tym miejscu kaplica będąca filią kościoła w Trzebnicy, ok. 1550 r. kaplicę przejęli ewangelicy, w 1554 r. wróciła do katolików. W 1708 r. ewangelicy otrzymali ponownie kaplicę i na jej miejscu zbudowali obecny kościół, który przez pewien czas był dwu wyznaniowy, duchowny katolicki dojeżdżał z Trzebnicy. Pierwszym pastorem był Jaeschke. Obecna budowla została wzniesiona w 1709 r. w stylu barokowym jako ewangelicki, przejęta przez katolików w 1945 r., restaurowana w 1972 r. W XIX w. ewangelicy stanowili tu 95 % mieszkańców.

Po wojnie trzydziestoletniej na mocy pokoju Westfalskiego cały Dolny Śląsk pozostał w sferze wpływów dynastii Habsburskiej, która od wieków wspierała katolicyzm. W związku z tym zostały wydane prawa zabraniające budowę świątyń ewangelickich w obrębie murów miejskich. Ponadto nie mogły mieć charakteru trwałego, ponieważ był zakaz stawiania zborów murowanych. Dzięki tym ograniczeniom możemy podziwiać niezwykłą architekturę, która przetrwała do dnia dzisiejszego.

Jest to budowla o konstrukcji szkieletowej, założona na planie krzyża greckiego, z kopułą w części centralnej zwieńczoną latarnią i chorągiewką. Dach nad częścią centralną mansardowy, ośmiospadowy, z powiekami, nad kruchtami dwuspadowy, kryty blachą miedziowaną oraz łupkiem. Okna okrągłe i eliptyczne. Wnętrze obiegają dwupiętrowe empory drewniane. Wyposażenie kościoła barokowe z poł. XVIII w.: ołtarz główny z drewna rzeźbionego polichromowanego, podobnie ambona i prospekt organowy, kamienna chrzcielnica. Obrazy wewnątrz kościoła: barokowy olej na płótnie Agnus Dei, Dobry Pasterz, św. Jan Ewangelista, Matka Boża i ofiara Izaaka. Na zewnątrz, na południowej ścianie piaskowcowe epitafium barokowe Magdaleny i Zygmunta Fanigten z 1684 r. (gotycki tryptyk drewniany). Obok kościoła znajduje się wolnostojąca i wciąż czynna dzwonnica drewniana z poł. XVIII w. trzykondygnacyjna, kwadratowa o konstrukcji słupowej. Dach brogowy kryty gontem. Przy wejściu na teren kościelny rośnie dąb szypułkowy ok 170-letni o obw. 360 cm, wys.25 m. Teren kościoła obejmuje również nieczynny cmentarz z dawnymi pochówkami. Obecnie teren porośnięty jest trawą, zagospodarowany. Pierwszą powojenną mszę odprawił w Pawłowie we wrześniu 1945 r. ksiądz Wawrzyniec Bochenek. W grudniu 2006 r. w kościele dzięki programowi „PZU dla kultury i sztuki” został zainstalowany alarm przeciwpożarowy i antywłamaniowy. Kościół jest najlepiej strzeżonym miejscem na wiosce. Obok kościoła stoją dwa krzyże oraz kapliczka.

Obecnie jest to kościół filialny należące do Parafii Rzymskokatolickiej pw. św. Michała Archanioła we Wszemirowie, proboszczem parafii jest ks. Piotr Wojciechowski SDS.

 

pawlow